พ.ศ. 2504
นับเป็นปีสุดท้ายที่เรียนหนังสือจบชั้นสูงสุดของโรงเรียนวัด คือ
ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 สำหรับเด็กแล้วเพื่อนที่รักและถูกใจ ย่อมเป็นเพื่อนเล่นที่แบ่งปันแลกเปลี่ยนของเล่นกันได้
ผู้เขียนมีเพื่อนรักคนหนึ่งชื่อ “ไอ้แก้ว”
ลักษณะเด่นของไอ้แก้วคือยิ้มปากกว้าง
ดวงตามันก็ยิ้มด้วย ไอ้แก้วชอบจับแมลงกว่าง แมลงทับมาให้เล่น ผู้เขียนก็มักนำขนมที่แม่ทำขายไปฝากไอ้แก้วกินเสมอ
เมื่อเราเรียนจบ ต่างก็จากกันไม่เคยเจอกันเลย เดี๋ยวเดียวเวลาผ่านไป 50 ปี ต่างก็อายุ 60 ปีแล้ว บ่ายวันหนึ่งที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ ครากลับไปบ้าน เพื่อเยี่ยมแม่ที่ป่วย เดินคุยไปกับน้องชายคนเล็ก เสียงร้องทักว่า “บุญใช่ไหม..จำเสียงได้” รอยยิ้มกว้างๆ
ยิ้มถึงดวงตาเช่นนี้ไม่มีใครหรอกนอกจาก “ไอ้แก้ว” เพื่อนเก่าที่จากกันไปนานมากแล้ว ต่างจับมือกันนั่งลง ทบทวนความหลังยืดยาว ไม่น่าเชื่อ เพื่อนรักได้ยินเพียงเสียงเห็นเพียงรอยยิ้ม ต่างจำกันได้ ดีใจจังเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น