อาเซียนของ “คน” เอเชียทั้งหมด ต้องพูดคุยกันอีกหลายระยะกว่าที่จะลงตัวในทางปฏิบัติ หัวใจของการพูดคุย คือ “ การได้ผลประโยชน์และการเสียผลประโยชน์ ”
ใครจะยอมใครกันละนี่แหละคือเหตุที่ต้องพูดคุยกันนาน
อาเซียนของ “นก”ดูจะง่ายกว่า นกไม่มีประเทศ ไม่มีแผนที่แบ่งเขตแดน มีเพียงถิ่นเกิด เกิดที่ไหนก็เป็นนกประจำถิ่นนั้น นกเดินทางไปจากถิ่นเกิดก็ต่อเมื่อต้องการอาหาร หรือเมื่อขาดแคลนอาหาร ไปกินอาหารที่นกเจ้าของถิ่นนั้นไม่กิน หรืออาหารมีอยู่มากเกิน เมื่อกินอิ่มก็กลับถิ่น ไม่ทะเลาะกัน
แบ่งกันกินไม่สะสม ไม่ละโมบ ไม่เอาเปรียบ ไม่มีผลประโยชน์ มีแต่สันติสุขบนอาเซียนของนก อยากให้อาเซียนของคนเหมือนอาเซียนของนกจังเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น