ริมสระมะรุมล้อมรัก

                เวลาเกือบเที่ยงแล้ว  ที่โต๊ะอาหารในศาลาริมสระมะรุมล้อมรัก  อาหารที่สั่งยังไม่มา  มีเพียงกาแฟเย็น “ควายเผือก”  และแก้วน้ำดอกอัญชันสีม่วงอมฟ้าที่ดื่มแล้วชื่นใจตั้งอยู่  เมื่ออาหารยังไม่มา  ตาก็มองไปสุดขอบสระฝั่งโน้น  สิ่งที่เห็นเป็นบ้านดิน มีท่าน้ำยื่นออกมาจากริมฝั่ง  ท่าน้ำนั้นสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี  ท่านเสด็จหลายครั้ง  มองไปคล้ายเห็นท่านยืนอยู่ตรงนั้นผิวน้ำเกิดระลอกคลื่นเล็กๆ วิ่งกระจายไปทั่วตามแรงลม  ปลาสวาย  ปลาดุก  ปลาตะเพียนหางแดง  ปรากฏตัวให้เห็น  โดยไม่กลัวอันตรายใดๆ

            เสียงทอดถอนหายใจของตัวเองดังขึ้น  เรานั่งอยู่คนเดียวนี่..เหงาละซิ.....  คิดถึงเวลาที่ใกล้จะหมด  ต้องจากสระมะรุมล้อมรักไปแล้ว..ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกลกว่านี้...เจ้าปล้อง ถือถาดอาหารมีผัดพริกอ่อน  หมู  ไข่ดาวราดข้าวเดินมาหาและพูดยิ้มๆ ว่า “แขกเยอะครับ อาหารเลยช้าหน่อย” คิดในใจว่า “  ถ้าอาหารมาไว  ใจและความคิดคงไม่เตลิดไปไกลถึงไหนได้หรอก ”