ช่วงปลายฤดูหนาว ใครอาศัยอยู่ชานชนบท
เวลาตั้งแต่ตีสี่ไปถึงสว่างย่อมได้ยินเสียงนกชนิดหนึ่ง ร้องเสียงดังมาก ดังว่า “ กา-เว้า กา-เว้า ”
หรือ “ ดุ เว้า ดุ เว้า ” แล้วแต่ว่าใครได้ยินอย่างไร เสียงนกชนิดนั้น คือ กาเหว่านั่นเอง
เสียงกาเหว่าปลุกทั้งพระและญาติโยมไปพร้อมกัน พระท่านก็เตรียมตัวออกบิณฑบาต ญาติโยมก็ตื่นมาเตรียมอาหารตักบาตรยามเช้า
กาเหว่า คือ นกที่เป็นสื่อสืบทอดวัฒนธรรมของชาวพุทธมาช้านานแล้ว นี่เป็นด้านความดีนะ กาเหว่ายังมีด้านมืดอยู่บ้าง เผ่าพันธุ์กาเหว่ามีวิวัฒนาการ การขยายพันธุ์ที่แปลก คือ
ไม่สามารถฝักไข่ของตัวเองได้
ต้องแอบไปไข่ในรังของนกชนิดอื่นๆ เช่น รังของอีกา รังของนกเอี้ยง รังของนกกิ้งโครง ไม่เว้นแม้แต่รังนกตัวที่เล็กกว่า และเขี่ยไข่ของเจ้าของรังทิ้ง ดูโหดนะ
แต่นกกาเหว่าทั้งตัวพ่อ ตัวแม่ คอยดูนกตัวอื่นเลี้ยงลูกของตนอยู่ห่างๆ
เมื่อโตพอเริ่มบินตัวพ่อ ตัวแม่ก็กลับมารับลูกไป
เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นจริงในสวนประดู่ป่า ซึ่งผู้เขียนเคยเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของเจ้ากาเหว่า นกเสียงดังชนิดนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น