ไม่เคยได้เขียนเรื่องราวของเพื่อนคนไหนเป็นพิเศษเลย วันนี้มีเหตุต้องเขียน ที่จริงแล้วชื่นชมในความสามารถของเพื่อนคนนี้ตลอดที่เป็นเพื่อนกันมากว่า 40 ปี เขาเป็นนักชีววิทยา สองมือของเขาอ่อนโยน เมื่อโอบจับลูกไก่ที่ฟักด้วยเครื่อง และอนุบาลรุ่นแล้ว รุ่นเล่า สองมือที่บรรจงเพาะเลี้ยง ปลากัด ปลาจีน ปลาหม้อ ปลากริม ปลาลูกผสม ที่หลากหลายความงามของสีสันปลาเหล่านั้น และสองมือเพื่อนคนนี้ที่เพาะพันธุ์ต้นไม้ ไม่ว่าเพาะยากเพียงไหน เขาเพาะต้นอ่อนได้เสมอ แม้แต่เม็ดมะค่าโมงเพาะยาก ๆ เพื่อนคนนี้ก็เพาะได้ นี่เป็นภาพแห่งความทรงจำที่มีต่อเพื่อนที่ชื่อ นายอัศนีย์ ศรีสุข
แต่สิ่งที่เขียนเป็นเหตุการณ์หนึ่งของเพื่อน หลังจากที่เขาได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งที่ใหญ่โตขึ้นและต้องเดินทางไปประจำอยู่ในจังหวัดทางภาคอีสาน ทิ้งบ้าน ทิ้งต้นไม้ไว้หลายสัปดาห์ เมื่อกลับถึงบ้าน อาบน้ำ กินข้าวกินปลาเสร็จก็มืดค่ำพอดี คิดถึงต้นไม้ที่แตกกิ่งจากพุ่มเดิม จึงหยิบกรรไกรตัดกิ่งไปตกแต่งต้นไม้ ไม่ได้เลือกกาลเวลา เวลาของความรักที่มีต่อต้นไม้ถูกจำกัดด้วยราชการ ผลคืองูเขียวกัดหลังมือ ไปนอนโรงพยาบาล คุณหมอให้นอนดูอาการให้ครบ 24 ชั่วโมง ที่โรงพยาบาล โทรศัพท์คุยกัน เพื่อนพูดว่า “ข้าไม่ได้ตีมันหรอก ข้าอโหสิกรรมให้มันแล้วจะได้ไม่จองเวรซึ่งกันและกันอีก” บอกเพื่อนไปว่า “มันก่อกรรมให้ตัวมันอีกที่มันกัดเองนะ เองรักต้นไม้ผิดเวลาก็อย่างนี้แหละ”
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น