ในความเป็นจริงของเอกภพ จักรวาล ระบบสุริยะ ถึงโลกของเรา คงปฎิเสธไม่ได้เลยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่เกาะเกี่ยวกัน ไม่โดยตรงก็โดยอ้อม รวมถึงผลกระทบที่ส่งผลต่อกันทั้งสิ้น หากเรามองเป็นนามธรรม อาจเห็นยากสักหน่อย แต่ถ้าเรามองผ่านธรรมชาติทั้งต้นไม้ สัตว์ และแมลงแล้ว จึงพบว่า ทุกอย่างเกาะเกี่ยวกันอย่างชัดเจน ตัวอย่างเช่น ต้นไม้บานดอก ผึ้งบินมาหาน้ำหวานไปเลี้ยงตัวอ่อน ต้นไม้นั้นก็ได้ผสมเกสร ออกผลดำรงเผ่าพันธุ์ไว้ ผลไม้กลับเป็นอาหารให้มนุษย์และสัตว์ได้อีก เมื่อพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกาะเกี่ยวกันเช่นนี้ การให้โอกาส จึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง ตัวอย่างการให้โอกาสของตัวกินมดยักษ์ ในแอฟริกา ซึ่งเจาะรังจอมปลวก ส่งลิ้นเข้ากินปลวกในรังนั้น แม้จอมปลวกจะมีปลวกมากมาย แต่ตัวกินมดยักษ์ ก็กินปลวกบางส่วนเท่านั้น ย้ายไปกินรังอื่นต่อไป ให้โอกาสปลวกแต่ละรังได้ซ่อมแซมรังและขยายเผ่าพันธุ์ เพื่อการกินครั้งต่อไป การให้โอกาสจึงเป็นความเกื้อกูลที่ต่างอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป สิ่งที่เขียนมาเป็นเรื่องราวของธรรมชาติที่มีวิวัฒนาการเป็นล้านปี ในการสร้างสมดุลนั้น
บัดนี้ มนุษย์วิวัฒน์ตนเอง ทรนงในความฉลาดของตน พยายามเอาชนะธรรมชาติทุกรูปแบบ และลืมการให้โอกาสต่อสรรพสิ่งที่อยู่ร่วมโลก ภาวะสมดุลจึงสูญสลายอย่างยับเยิน หากไม่รีบเปลี่ยนแปลง หันกลับไปให้สิ่งที่ยิ่งใหญ่กับธรรมชาติแล้ว สุดท้ายการสูญพันธุ์ของมนุษย์ก็อยู่แค่เอื้อม
