น้ำดื่มที่พอหาได้ของคนทำนา

เส้นทางจากอำเภอสิรินธร เลียบชายแดนด่านช่องเม็กไปอำเภอบุณฑริก อำเภอนาจะหลวย จังหวัดอุบลราชธานี สองข้างทางชาวนาเริ่มตกกล้าต้นข้าวสูงประมาณคืบ(ปลายเดือนมิถุนาแล้ว) ขณะขับรถเพลิน เหลือบไปเห็นบ่อน้ำดื่มข้างคันนา มีถ้วยพลาสติกคว่ำอยู่ใกล้ๆ หยุดรถลงไปดู จิตใต้สำนึกดิ่งไปสู่ตอนเป็นเด็กมีชีวิตอยู่บ้านนอกใกล้แม่น้ำริมหาดทราย มีบ่อน้ำขุดง่ายๆ ใช้ดื่มได้ ช่วงขุดใหม่ๆ น้ำยังขุ่นอยู่พอตักน้ำทิ้งไปเรื่อยๆ เดี่ยวเดียวน้ำใสแล้ว ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ดึงใบไม้มาทำเป็นกระทงตักน้ำดื่มกิน เป็นวิถีชีวิตของคนชนบท สมัยนั้นน้ำดื่มน้ำใช้ไม่ต้องซื้อ ไม่มีขายด้วยแหละ ปัจจุบันจะไปไหนต้องซื้อน้ำขวดละ 10 บาท 15 บาท นำไปด้วยจึงจะได้กิน เมื่อเจอบ่อน้ำข้างทางดีใจเหมือนพบญาติที่จากกันมานาน แต่ความดีใจเกิดขึ้นชั่วครู่ กลายเป็นความวิตกกังวนแทนชาวนาที่ขุดบ่อและใช้น้ำบ่อตรงนี้ น้ำยังดื่มได้ไหมเพราะการทำนา ทำไร่ ทำสวน พึ่งสารเคมีมาก ทั้งปุ๋ย ทั้งยาฆ่าแมลง ยาฆ่าหญ้า น้ำดื่มคงเต็มไปด้วยสารปนเปื้อนที่มีพิษถึงชีวิต
อยากส่งความกังวลนี้ไปถึงชาวนา การทำนาก็เพื่อเลี้ยงชีวิต แต่ถ้าใช้สารพิษทำลายจนชีวิตไม่มีแล้ว การทำนาจะยังมีความหมายอะไรอยู่อีก