ความทรงจำเสี้ยวหนึ่ง ที่อุทยานแห่งชาติเขาหลวงนครศรีธรรมราช

ตัวตนของอุทยานแห่งชาติเขาหลวง เริ่มต้นด้วยความชันของทางเดินขึ้นน่าจะ 45-60 องศา เสียงหอบหายใจตัวเองไม่สามารถปิดบังเพื่อนร่วมทางได้เลย ต้นไม้สูงกว่า 20 เมตร ส่งยอดขึ้นแย่งชิงรับแสงแดด เถาวัลย์เกาะเกี่ยวพันต้นโน้น ต้นนี้ ดึงรั้งซึ่งกันและกันไว้เมื่อมีมรสุมลมแรง ต้นไม้สูงแต่ละต้นมีไม้เล็ก ๆ เกาะอาศัยพึ่งพาเป็นแหล่งหาอาหารจากส่วนเกินโดยไม่เบียดเบียนต้นที่ตนอาศัย บนพื้นดินเปราะแผ่ใบบาน ดอกสีขาวอมม่วงอ่อน ๆ เจ้าหน้าที่สื่อความหมายของอุทยานให้ความรู้ว่า เปราะมีหัวคล้ายกระชายนำมาเป็นสมุนไพรปกกระหม่อมเด็กได้ เสียงน้ำตกกะโรม เสียงเรไร ลมพัดใบไม้ไหวแกว่ง อากาศเย็นฉ่ำสดชื่นหายใจเต็มอิ่ม เสียงนกดังแว่ว ๆ มาแต่ไกล ผีเสื้อบินช้า ๆ ผ่านแสงแดดที่สาดส่องทะลุใบไม้ลงกระทบมอสกำมะหยี่สีเขียว ไรเคนสีขาวปนเทา เกาะก้อนหินเกาะต้นไม้มองเห็นความอุดมสมบูรณ์ของป่า เห็นความเกื้อกูลของเห็ดผู้ย่อยสลาย เกาะกิ่งไม้ที่ผุพังย่อยเพื่อคืนความสมบูรณ์ให้กับพื้นดิน