เตรียมตัวสู่ชีวิต “สมณะ”

การตัดสินใจเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ (ชีวิตห่มย้อมฝาดของสมณะ) แม้จะเป็นช่วงสั้น ๆ ในวัยย่างเข้า 60 ปี ก่อนเกษียณอายุราชการก็นับว่าไม่ง่ายเลย ด้วยเหตุข้อจำกัดต่างๆ นาๆ อาทิ การเคยอยู่สุขสบายในชีวิต คฤหัสถ์มานาน กฎเกณฑ์ข้อบังคับต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่อนุโลมได้ทั้งนั้น จะกิน จะนอน จะเที่ยว จะเล่นอิสระ อาการเจ็บป่วย เข่า แข้ง นั่งไม่ได้ก็ไม่เป็นไร นั่งเก้าอี้ก็ได้ไม่เป็นปัญหา แต่ชีวิตสมณะไม่ใช่ ทุกอย่างต้องมีความเคารพ ในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ความเชื่อ ความศรัทธา มีวินัย มีกฎ ข้อพึงปฏิบัติที่ไม่ยกเว้นไม่ย่อหย่อน มีศีลเป็นที่ตั้งทำผิดนิดพร่องไป ก็ผิดศีล พร่องศีล ล้วนแล้วแต่เป็นบาปติดตัวทั้งสิ้น
ฉะนั้นจึงต้องเตรียมตัวก่อนเพื่อให้บกพร่องน้อยที่สุด เริ่มต้นด้วย
ข้อที่หนึ่ง ฝึกตนเองที่จะไม่ตำหนิใคร ๆ ทั้งกาย ทั้งวาจา และทั้งใจ ข้อนี้น่าจะเป็นข้อที่ทำยากที่สุดโดยเฉพาะใจที่ไม่ตำหนิ เพราะใจมันไวจริง ๆ ใจมีความไวมากกว่าแสง (186,000 ไมล์ต่อวินาที) ถ้าฝึกได้คือสุดยอด ฝึกตนเองที่จะอดทนต่ออายตนะภายนอก คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ ที่มากระทบทั้งดีและไม่ดี ข้อนี้ก็ทำยากเพราะกิเลสมันพอกเราหนาอยู่ ฝึกตนมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยเหตุและผล ความเป็นไปตามธรรมชาติ ไตร่ตรอง ใคร่ครวญ
ข้อที่สอง มีเมตตา มีความรัก ต่อ เพื่อน พระสหธรรมิก ทั้ง ภันเต (แก่พรรษา) และอาวุโส (อ่อนพรรษา) สามเณร ญาติโยม
ข้อที่สาม มีความเคารพอย่างจริงใจ เชื่อฟังทั้ง กาย วาจา ใจ ต่อพระอาจารย์ พระพี่เลี้ยง ต้องปฏิบัติให้ได้ พระอาจารย์ พระพี่เลี้ยงส่วนใหญ่ อายุท่านรุ่นลูก แม้กระนั้นก็ต้องเชื่อฟัง
ข้อที่สี่ ปฏิบัติธรรมตามคำสอนของหลวงพ่อในการนั่งสมาธิ ศึกษาพระวินัยปาฏิโมกข์ เพื่อรักษาศีล 227 ข้อ โดยไม่เผลอ ไม่พร่อง ไม่ตั้งใจ ไม่รู้ก็ไม่เว้น
ทั้งสี่ข้อที่กล่าวมา ก็เพื่อเป้าหมาย “ยกจิตให้สูงขึ้น และปฏิบัติธรรม เข้าสู่ดวงธรรม ดวงปฐมมรรคเป็นเบื้องต้น”