ราตรีแสงสลัว
เจ้าซุกตัวแนบอกพี่
อื้ออึงดั่งเภรี
ทั่วทุกที่เกินพรรณนา
ยานี ๑๑
หิ่งห้อยเปล่งปล่อยแสง
ส้มเหลืองแดงขับมืดมน
โหยไห้แสนทุกข์ทน
ข้ามหลุดพ้นสนธยา
ยานี ๑๑
ฟ้าฉ่ำน้ำฝนเจิง
เป็นวุ้งเวิ้งทั่วท้องนา
กบเขียดพร่ำเรียกหา
ตามประสาฤดูรัก
ยานี ๑๑
จำใจเจ้าจำจาก
พรมพลัดพรากเจ้าจากไป
โหยหาร้องร่ำไห้
เจ้าอยู่ไหนแก้วตาพี่
ยานี ๑๑
เจ้าไปไร้แห่งหน
จะสืบค้นที่ไหนได้
ร่ำร้องเรียกหาไป
ด้วยหัวใจที่เหม่อลอย
ยานี ๑๑
ยังหวังว่าได้พบ
ก่อนดินกลบฝังตัวพี่
บอกรักเจ้าคนดี
ชาติหน้ามีเกี่ยวผูกพัน
ยานี ๑๑
โหยหาร่ำโหยไห้
เจ้าอยู่ไหนแห่งใดหนา
จากไปไม่บอกลา
รู้ไหมว่าทุกข์โศกตรม
ยานี ๑๑
นกน้อยหล่นจากรัง
แม่เจ้ายังบินโฉบหา
สาวเอยไม่บอกลา
หลบซ่อนหน้าไปแห่งใด
ยานี ๑๑
ตามหาทุกแห่งหน
ถามทุกคนที่พบเห็น
น้องพี่เจ้ารำเค็น
ทุกข์ยากเข็นฤๅอย่างไร
ยานี ๑๑
ฤๅหลับแล้วฝันไป
เรื่องใดใดล้วนคือฝัน
พอตื่นมลายพลัน
ทุกเรื่องนั้นไม่เป็นจริง
ยานี ๑๑
อารมณ์กลอนกวีเอก
กว่าจะเสกและสร้างสรรค์
ล้วนเจตนากัน
คิดและฝันปั้นเรื่องราว
ยานี ๑๑
ปัญญา ๑๔ สิงหาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น