ตอนเรียนหนังสืออยู่ชั้นประถมสาม อายุน่าจะประมาณเก้าหรือสิบขวบ ยังจำภาพหนึ่งและบันทึกเรื่องราวครั้งนั้นไว้ในสมองตราบถึงวันนี้ ยายบอกว่ายายจะพาไปวัด วัดนี้อยู่บนภูเขาไกลจากบ้านต้องเดินไปหลายชั่วโมง คือ วัดดอย รู้สึกดีใจมาก อยากไป ไม่เคยไป เวลาประมาณตีสามยายพาเดิน มีชาวบ้านเดินไปตามถนนเห็นแสงตะเกียงโมงโมง สมัยนั้นยังไม่มีไฟฟ้า ทุกคนต่างมุ่งหน้าสู่วัดดอย และต้องไปให้ถึงก่อนสว่าง ชื่อวัดดอย แปลว่าวัดนั้นอยู่บนภูเขา ที่เชิงเขามีบ่อน้ำที่มีน้ำไหลรินออกมาจากภูเขาไม่เคยหยุด " ชั่วนาตาปี " มีรูปปั้นเนื้อทรายนอนอยู่บนทางที่น้ำไหลออกมา
เมื่อทุกคนมาถึงต้องนำน้ำที่บ่อเชิงเขาล้างหน้าตบศีรษะก่อนเดินขึ้นภูเขาไปวัดดอย ขึ้นไปถึงวิหารซึ่งเปิดโล่งทั้งสามด้าน มีพระอาจารย์ท่านนั่งอยู่ด้านหน้า แถวหน้ามีคนแก่ผู้ชายนั่ง จากนั้นเป็นคนแก่ผู้หญิง เด็กๆอยู่โคนเสาด้านหลังตัวผู้เขียนนั่งโคนเสาหลังสุด ทุกคนนั่งหลับตาเงียบฟังพระอาจารย์สอนให้ทำสมาธิ....นั่นเป็นภาพแห่งความทรงจำ การนั่งสมาธิครั้งแรกที่วัดดอย หรือ อีกชื่อหนึ่งคือ วัดพระธาตุม่อนทรายนอน อำเภองาว จังหวัดลำปาง
